Twee idioten en een slaapzak

We storten ons puffend op de slaapzak. Het is er eigenlijk veel te warm voor en al snel loopt er een straaltje zweet over mijn rug. Ik grijp hem stevig vast, vastbesloten om niet meer los te laten. 'We zijn net twee idioten hier op de grond' klinkt het als we elkaar in eerste instantie alleen maar tegen lijken te werken, maar uiteindelijk krijgen we een goede cadans te pakken. Er komen wat krachttermen voorbij, maar de aanhouder wint; de slaapzak zit weer terug in het hoesje. Uitgeput maar voldaan genieten we even na, het geheel ziet eruit zoals mijn billen in een skinny jeans. De slaapzak neemt nu een stuk minder ruimte in en dat is fijn, want er moet weer een keer opgeruimd worden. Manlief heeft er een handje van om spullen die ik graag wil bewaren achter mijn rug om weg te gooien, dus besluit ik deze keer mijn eigen handjes te laten wapperen en een oogje in het zeil te houden. Ik stort me op een nest zwarte kabels. Die dingen lijken zichzelf te vermenigvuldigen net als alle adaptors en oortjes. Ik vraag één voor één waar die stofnesten voor zijn en als er niet binnen drie seconden een antwoord komt, verdwijnt ie in de prullenbak. Daarna is het de beurt aan alle cd-rommetjes met oude installatieprogramma's uit het stenen tijdperk. Ik vind zelfs nog een floppy disk. "Die laten we aan de jongens zien, gewoon voor het historisch besef", roep ik enthousiast. Als we een metalen koffertje in de kast vinden kijken we elkaar aan; we hebben geen idee wat daarin zit. Het voelt een beetje als sinterklaasavond als ik de koffer openmaak en tot onze grote verrassing vinden we een videorecorder. Tussen de oude videobanden ligt er eentje met opnames van de kinderen toen ze klein waren. Het juiste kabeltje dat nodig is om de videorecorder op de tv aan te sluiten vissen we weer uit de prullenbak. De volgende anderhalf uur zitten wij vertederd te kijken naar een schattig baby'tje en een onverstaanbare peuter. Twee pubers kijken van een afstandje verbijsterd toe en kunnen er niet om lachen. 'Ja, doorspoelen maar weer' hoor ik om de twee minuten. Die floppy disk laten we liggen waar we hem vonden, verstopt in onze herinnering; er is al genoeg met de ogen gerold vandaag.