Het is maar een toets
Eindexamen op de middelbare school betekent stress en studeren tot laat in de avond. Raar eigenlijk. Het examen is toch alleen maar herhaling van wat je eerder al hebt geleerd? Niet dat ik er in 1989 ook zo over dacht. We hadden toen onderling de vervelende gewoonte om te zeggen hoelang je al voor een bepaald vak had gestudeerd. Dan schoot ik vervolgens in de stress omdat ik altijd dacht dat ik achterliep bij de rest. Bij oudste zoon kan ik geen teken van stress ontdekken. Hij is zelfs zo relaxed dat ik ervan in de stress schiet. Hij zal toch wel in de gaten hebben dat hij voor zijn examens wel wat moet studeren? Ik had me voorgenomen om niet elke dag aan zijn hoofd te zeuren over het belang van een goede examenvoorbereiding, maar dat is niet helemaal gelukt. Helemaal niet, zal hij zeggen als je het hem vraagt. Vier jaar heeft hij op Were Di Drie natuurlijk leren gevolgd. De focus ligt daar vooral op het leren van vaardigheden die je je hele leven nodig hebt en wat minder op het stampen van lesstof waarvan je het meeste snel weer vergeet. Fantastisch voor de leerlingen, wat minder leuk voor ouders die gewend zijn aan een traditionele cijferlijst. Na vier jaar volgt het reguliere examen en hoop je dat die relaxte jongen die met zijn laptop vergroeid is, naast al die vaardigheden ook wat traditionele kennis heeft opgedaan. 'Ach, het is maar een toets, ik doe gewoon mijn best, meer kan ik niet doen' is het wijze standpunt van mijn eindexamenkandidaat. Die wijsheid had ik in 1989 niet en in 2017 nog steeds niet merk ik nu puntje bij paaltje komt. Een gala hadden we ook niet in 1989 en als het aan mijn eindexamenkandidaat ligt, was dat zo gebleven. Mijn gezeur over een goede eindexamenvoorbereiding verandert in gezeur over een bezoekje aan de kapper. Hij weigert en daar valt niet over te onderhandelen. Ik hanteer zelf de kappersschaar, dat mag dan weer wel, en uiteindelijk hijst hij zich in de smoking van z'n vader en kruipt met een paar geleende schoenen in de Jeep die een vriend heeft geregeld. Twee ontroerde ouders, twee trotse oma's en een nieuwsgierige broer volgen alles nauwlettend. En nu wachten op het verlossende telefoontje. Zal ik de vlag vast klaarleggen?
