Mallemolen

De ene vakantiefoto in de kijkdoos die Facebook heet is nog mooier dan de andere. Oostenrijkse bergen, Italiaanse stranden en Amerikaanse landschappen komen voorbij. De ijsbergen van IJsland zorgen voor rillingen. Kleine meisjes met strooien hoedjes in Vietnam ontroeren me. Als ik een bucket list zou hebben, dan stonden de walvissen voor de kust van Costa Rica meteen in de top 10. Wereldsteden spatten van het schermpje af. Wat hebben we toch een prachtige planeet en wat heeft de mens toch in de afgelopen eeuwen fascinerende ontwikkelingen mogelijk gemaakt. En wat maken we er tegelijkertijd met z'n allen toch af en toe een geweldige zooi van. Eenmaal thuis na twee weken uit de dagelijkse sleur is het eerste wat opvalt de crisis in eierland. Gevolgd door twee Bokito's die met één druk op de knop de hele wereld in een nucleaire ramp kunnen storten en daarna zaaien een stel tieners dood en verderf onder toeristen in Barcelona. Floortje zoekt elke jaar mensen op die een plekje op Moeder Aarde hebben gevonden waar ze ver van deze gekte een eenvoudig bestaan opbouwen. Ik begrijp die mensen steeds beter. We hebben ruim twee weken met z'n viertjes vakantie gevierd en nieuwe ervaringen opgedaan op plaatsen waar ze de dingen soms net even wat anders doen dan wij gewend zijn. Eenmaal thuis duiken de jongens weer hele dagen achter hun gamecomputer en komen alleen in contact met anderen via Skype. Manlief moet weer volle bak aan het werk om naast z'n eigen werk ook alle gaten die vakantiewerkers en uitzendkrachten niet willen invullen, te dichten. Ik vind de weg naar kantoor ook weer en ben blij dat ik na diep graven in mijn geheugen mijn wachtwoord nog weet. De hele mallemolen begint weer opnieuw en wij draaien mee, of we nu willen of niet. Ga ik dit nog doen tot mijn 70e? Als ik daaraan denk ga ik er bijna van hyperventileren. Toch een bucket list maken en als een dolle de halve wereld rond op zoek naar de volgende uitdaging? Hoezo midlifecrisis? Het roer omgooien of gewoon de koers een beetje verleggen is allemaal leuk en aardig, maar ik vind het niet zo eenvoudig. Eerst maar eens wat ruimte maken en ik besluit om afscheid te nemen van mijn werk voor De Uitstraling. Tijd voor iets nieuws, nu alleen nog bedenken wat.