Nougat en sigaren

Hij moet echt de deur uit. Hij staat daar maar te staan. Echt mooi vind ik 'm niet. En toch wilde ik hem een paar jaar geleden graag hebben. Hij is heel handig hoor. Hij ligt vol met sjaals, mutsen, handschoenen en een verdwaald regenpak. Maar het is echt tijd om afscheid te nemen van de kast van opa en oma. Een mooie gelegenheid om wat eenzame handschoenen die hun maatje al lang kwijt zijn op te ruimen. En een regenpak is echt iets uit de vorige eeuw, dat trekt geen puber meer aan tegenwoordig. Maar naast alle spullen die er in zitten, is het een kast vol herinneringen. Rechts bovenin stond altijd de zondagse snoeptrommel van oma. O wat een feest als oma aan het einde van een bezoekje de kastdeur open deed en die trommel te voorschijn kwam. Nougat in gekleurde aluminiumfolie zat er in, daar kon ik me een hele dag op verheugen. En maar hopen dat mijn lievelingskleur er nog in zat. En koetjesrepen natuurlijk, die hoefde je dan niet eens te delen met je zusje. Ai, ai, wat een moeilijke keuze. Ook de sigaren van opa stonden in de kast. Opa zat naast de kast in zijn makkelijk stoel, als een koning op z'n troon. Soms zochten we samen een goeie sigaar uit. Met een plechtig gebaar maakte hij dan een sigarendoos open en nieuwsgierig keken we naar de inhoud, zaten er nog mooie sigarenbandjes bij? En wat rook het lekker. Vaak kwam er ook een verhaal. De lucifer werd met een ervaren streek aangestoken, een paar keer flink paffen en de blauwe rook kringelde de kamer in. Wij zaten er met ons neus bovenop en vonden het geweldig. Ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen nu in die blauwe walm zouden zitten, maar het waren andere tijden. Die kast herinnert me aan zoveel mooie dingen uit mijn jeugd. Wat een rijkdom, denk ik nu wel eens. Opgroeien met twee opa's en oma's, toen was het allemaal heel gewoon, maar nu weet ik dat dat niet vanzelfsprekend is. Het zijn juist de herinneringen aan de simpele, alledaagse dingen die het langst blijven hangen en een glimlach op mijn gezicht toveren. Het is echt tijd om de kast de deur uit te doen, maar die herinneringen wil ik nog lang niet kwijt.