Blauwe ogen

Ik kijk in je blauwe ogen. Het is alsof ik die van mij zie. Je kijkt me aan en ik vraag me af wat je wilt zeggen. Nu het praten ook niet meer gaat, is dat nog de enige manier van communiceren, kijken naar elkaar. Je bent nooit zo’n prater geweest en de appel valt niet ver van de boom. Oh, verhalen vertellen kon je erg goed; een grap of gebeurtenis kon jij op onnavolgbare wijze brengen. Maar echt praten met mij over wat jouw hart sneller doet slaan en hoe jij tegen het leven aankijkt, hebben we nooit gedaan. En mijn appel lag zo dichtbij de boom, ik vond dat wel prima. Zo lang alles goed gaat en de boom krijgt elk jaar weer blaadjes, de appel groeit uit tot een mooie nazaat en nieuwe vruchten weer hard op weg zijn om stevige knoesten te worden, dan bewegen we als vanzelf met de seizoenen mee. Maar nu het praten niet meer gaat, vraag ik me af waarom we al die jaren gezwegen hebben. Zelfs toen zes jaar geleden - na jaren van tobben - uiteindelijk de vernietigende diagnose gesteld werd, hield jij je mond en stelde ik geen vragen. Hadden we het te druk met ons eigen verdriet? De boodschap was duidelijk: je hersencellen zijn aan het verdwijnen, het proces is niet te stoppen, er is geen behandeling mogelijk en langzamerhand zullen al je spieren verstijven totdat er uiteindelijk niets meer werkt en de boom geveld wordt. De boom stopte met groeien en langzaam verloor je blaadje voor blaadje. Al die tijd zag ik je frustratie en je wil om zo lang mogelijk alles zelf te blijven doen. Mijn eigen pijn en verdriet nam ik liever mee naar huis dan jou daarmee te belasten. Ik kijk in je blauwe ogen en zoek naar wat eens was. Het zit daar nog ergens, gevangen en onbereikbaar voor ons. Hoe lang kan ik nog in die blauwe ogen kijken? Hoe lang wil jij ze nog open houden? Waarom heb ik je dat nooit gevraagd? De herfst hebben we al lang achter ons gelaten en we zitten middenin een koude, eindeloze winter. Ik kijk in je blauwe ogen en ook mijn tong lijkt bevroren, snakkend naar een sprankje lente.