Spiegelbeeld

Het is er uit voordat ik er erg in heb. "Weet iemand waar die ehh......dinges is?" Ik klink precies als mijn moeder. Hoe ouder ik wordt, des te meer ik van mijn moeder en zelfs mijn oma in mezelf herken. Ik zeg dezelfde dingen, vooral datgene waarvan ik me voorgenomen had ze nooit te zullen zeggen. Maar ook uiterlijk herken ik steeds meer. Mijn hele jeugd heb ik moeten horen van de familie van mijn moeders kant; "op wie lijkt ze toch?" Dat was de enige vraag die er toe deed als er weer eens een verjaardag was met oudtantes en verre nichten. En o wee als iemand durfde te beweren dat ik op iemand van mijn vaders kant van de familie leek. Het gevolg was dat ik regelmatig in de spiegel kreeg en me af vroeg op wie ik toch leek. Ik zag het niet en de familiejury van mijn moeders kant kon ook geen eenduidig oordeel vellen. Tot ik terugkwam van onze huwelijksreis. Vol verwachting haalde ik de foto's op. Dat was nog in de tijd dat we met fotorolletjes op pad gingen en je pas een week na je vakantie het resultaat kon zien. Ineens is daar die foto en een fractie van een seconde vraag ik me af wat mijn moeder daarop op doet. In diezelfde fractie realiseer ik me dat dat niet mijn moeder in haar jonge jaren is maar dat ik dat zelf ben. Twee jaar geleden was daar die andere, digitale, vakantiefoto. Op het moment dat die mijn computerscherm vult is daar die fractie van een seconde weer die mij vertelt dat daar een jonge versie van mijn oma zit. Hoewel er ook familietrekjes zijn die ik liever aan me voorbij had laten gaan is het ook wel mooi. Mijn oma is er niet meer, maar elke keer als ik mijn profielfoto zie die bij deze column staat lachen haar wangen mij tegemoet. En ook het feit dat aan mijn moeders kant de vrouwen tot hoge leeftijd bespaard blijven van elke rimpel stemt me vrolijk. Maar ja, ik lijk ook een beetje op mijn vader. Laat ik nu van hem zijn karakteristieke denkrimpels gekregen hebben. Ik verfoei ze maar tegelijkertijd koester is ze ook een klein beetje. Zeker nu ik die van hem nooit meer zal zien.