Goed voorbeeld doet goed volgen

We zitten middenin het Nederlandse medaillefestival op de Olympische Spelen als ik dit schrijf. Waren de kinderen vier jaar geleden nog erg onder de indruk van alle skidisciplines, dit jaar valt hun oog op de schaatsers. Na de eerste medaille-uitreiking worden er skeelers uit een stoffig hoekje gehaald. Niet lang daarna meldt jongste zoon trots dat hij het overstappen in de bocht onder de knie heeft.

De eenmansskeelerselectie wordt uitgebreid met een vriendje en de eerste wedstrijden worden gereden. De weg rond ons hele huizenblok wordt met wat stoepkrijt omgetoverd in een heuse vierhonderdmeterbaan. Er wordt keurig op het juiste moment van baan gewisseld, alleen de tijdregistratie ontbreekt. Dan komt de mededeling van jongste dat hij toch wel heel graag echt zou gaan schaatsen. Net als vier jaar geleden het verzoek kwam om op wintersportvakantie te gaan om te skiën. Aangezien een aantal gezinsleden zo soepel is als een tuinhark en waarschijnlijk voor vertrek naar de sneeuw al een plaats moet reserveren op een gipsvlucht, hebben we die mogelijkheid niet langer dan drieduizendste van een seconde overwogen.

Hoewel ze in de bergen van Sotchi in de korte broek kunnen langlaufen, is ons Woldersven op dit moment helaas niet geschikt voor een rondje 28,3. Dus gaat jongste een ochtendje naar de schaatsbaan. Al snel krijg ik een filmpje doorgestuurd om te laten zien dat hij het overstappen op het ijs ook onder de knie heeft. Ik weersta de drang om als trotse moeder het bewegende beeld wereldkundig te maken via Facebook. Ik ben elke dag blij dat ik in mijn jeugd nog een scheve schaats kon rijden zonder dat de hele wereld hiervan getuige hoefde te zijn. Het enige ritje dat deze tuinhark ooit op een pony heeft gemaakt, is vastgelegd op beeld; ik krijg spontaan een opvlieger als ik daaraan terugdenk. Ik vertrouw er maar op dat de videoband met het bewijsmateriaal inmiddels alleen nog maar een beeld vol sneeuw geeft.

Helaas valt de Olympische schaatsdroom in het laatste rondje in duigen na een flinke smak op het ijs. Het enthousiasme is meteen bekoeld. Eenmaal thuis op de bank voor de televisie met een flinke blauwe plek op de knie wordt de aandacht alweer getrokken door wat anders. "Dat bobsleeën, dat lijkt me gaaf", hoor ik naast me, "waar kun je dat toch leren?"