Wat eten we vandaag?

Wat ben ik blij dat ik geen inktvisringen lust... nu blijkt dat menig zeevruchtenliefhebber al jaren varkensanus heeft gegeten. Ik ben verbijsterd over hoe respectloos en met een 'lik-mijn-reet-houding' voedselfabrikanten omgaan met de goedgelovige consument. Wij hebben het hier toch allemaal goed geregeld dacht ik altijd heel naïef. Maar wat moet je dan? Aangezien ik geen eigen moestuin heb, geen scharrelkippen rond heb lopen en al helemaal niet van plan ben mijn eigen varken vet te mesten, blijf ik dus maar vertrouwen in de producten van de plaatselijke super waarbij de enige vraag die mij hoofdbrekers bezorgt is: wat eten we vandaag? Ik vind koken niet zo erg, maar elke dag bedenken wat we gaan eten valt niet mee. Het repertoire van manlief in de keuken is niet heel erg uitgebreid en hij is geenszins van plan om daar verandering in te brengen. Het is aan mij om voor enige variatie te zorgen en af en toe iets nieuws uit te proberen. Maar sinds kort ontvangen wij het kookkanaal 24Kitchen op TV. Het is heerlijk om te zien hoe Rudolf en Jamie elke keer weer iets lekkers op tafel zetten. Vooral de vijftien minuten maaltijden van Jamie: vers, gezond en het allerbelangrijkste, in vijftien minuten op tafel. Het hoeft allemaal niet zo netjes en de ingrediënten vliegen door de keuken. Elke keer neem ik me voor om zelf ook weer eens iets anders op tafel te toveren, maar meestal grijp ik terug naar 'gouwe, ouwe' maaltijden.

Toch heb ik laatst de stoute schoenen weer eens aangetrokken en een recept in de supermarkt uit het rek getrokken. Afrikaanse smaken met Hollandse ingrediënten en, niet onbelangrijk, vijftien minuten bereidingstijd. Enthousiast heb ik alles bij elkaar gezocht inclusief de Marokkaanse kruiden met een moeilijke, maar exotische naam. Vol enthousiasme ben ik thuis aan de gang gegaan. Het recept heb ik goed bestudeerd, het zou me nu niet gebeuren dat aan het einde van de bereidingstijd blijkt dat ik bij stap 1 al iets vergeten ben. Enfin, een half uur later kunnen we aan tafel. Ik denk dat ze vergeten zijn het Brabants kwartiertje mee te tellen bij de bereidingstijd. Jamie presenteert zijn snelle maaltijden altijd losjes op een houten plank. Hoppa, alles erop, nog wat groen uit de tuin erover en klaar. Ik vond het wat ver gaan om nog wat hout in de garage te zoeken, ik heb nog even overwogen om de serveerschalen die voor het laatst drie jaar geleden met kerst uit de kast zijn geweest te gebruiken en besloot uiteindelijk toch maar gewoon de pannen op tafel te zetten.

Nu heb ik al lang geleden geleerd dat ik niet moet gaan zitten wachten op spontane vreugde-uitbarstingen van mijn mannen als er eens iets anders op tafel staat, en ook het gezucht als het deksel van de pan gaat laat ik aan mij voorbij gaan. Uiteindelijk vraag ik wat ze vonden van deze exotische maaltijd. Terwijl manlief nog diep nadenkt over een diplomatiek antwoord geeft jongste zoon ongezouten zijn niet zo'n positieve mening. Oudste zoon slikt zijn laatste hap door en zegt: "Nou, ik vond het eigenlijk best meevallen." Komende uit zijn mond staat dat gelijk aan een Michelinster. Al met al was het dus een klein succesje, todat ik de keuken in kijk. Dat laten ze nou nooit zien in die gezellige TV-keukens. De arme stakker die de boel weer op mag ruimen.